|
เรื่องที่อยากเล่า # 18
การขาดเป้าหมายที่ชัดเจนของตัวเอง ทำให้ไม่กระตือรือร้น |
08 ม.ค. 2551 |
ผมค่อนข้างโชคดี ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะมีเพื่อนคอยช่วยเหลือ ในเรื่องนั้น ๆ อยู่ตลอดเวลา เช่นเดียวกับงานที่ปรึกษาและ Coaching ที่ผมทำอยู่ก็เหมือนกัน เพราะผมจะพูดคุยกับ คุณนพชัย วีระมาน กรรมการผู้จัดการ บริษัท มาสเตอร์คูล อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด เกือบทุกวัน ในเรื่องที่เกิดขึ้นในการเป็นที่ปรึกษาให้กับองค์กรต่าง ๆ ซึ่งช่วยให้ผมปรับปรุงวิธีการและเนื้อหาที่ดีและเป็นประโยชน์มากขึ้นอยู่ตลอดเวลา
|
|
|
เรื่องที่จะเล่าเกิดขึ้นกับผมโดยตรง และตัวผมเองก็หาสาเหตุของอาการ ของตัวเองไม่เจอ ก็ได้ คุณนพชัย ให้คำแนะนำ จึงหายจากอาการดังกล่าวได้ เผื่อบางคนอาจมีอาการคล้าย ๆ ผม แล้วจะได้ลองไปทำดู จะได้หายจากอาการป่วยดังกล่าวนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมรู้สึกว่าตัวเองขาดความกระตือรือร้นในตัวเอง แต่ก็ไม่ถึงกับเฉื่อย รู้สึกว่าจิตใจไม่ค่อยสดชื่น ล้า ๆ ในสิ่งที่ทำอยู่ ถึงแม้วาจะไปได้ดีก็ตาม เพราะผมรักในงานที่ปรึกษาและ Coaching อยู่แล้ว แต่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร คุณนพชัย เลยให้คำแนะนำว่า ลองตั้งเป้าหมายให้กับตัวเองดูซิ ผมฟังแล้วงงเลย เพราะผมก็มีเป้าหมายอยู่แล้วว่า จะทำงานด้านที่ปรึกษา แต่มานึกได้ว่างานที่ปรึกษาที่ผมทำอยู่นั้น มันลงตัวไปแล้ว และผมก็นำสิ่งที่รักมาทำเป็นงานไปเสียแล้ว เลยเกิดความเครียดโดยเราไม่รู้ตัว เมื่อเริ่มตั้งเป้าหมายให้มีความท้าทายมากขึ้นในแต่ละวันที่จะทำ และมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ อาการเฉื่อยก็หายไปเลยครับกลับมาเป็นคน กระตือรือร้นเหมือนเดิม
|
ผมเลยขอสรุปว่า การที่คนเราเฉื่อยหรือไม่มีความสุขกับงานที่ทำ อาจเป็นเพราะไม่มี เป้าหมาย ในสิ่งที่ทำได้ชัดเจนเพียงพอ และไม่ทำสิ่งที่เป็นปัจจุบันให้มีความสุข แต่ทำตัวเองเหมือนทำงานไปเรื่อย ๆ เป็นหุ่นยนต์ ไม่ใส่จิตใจเข้าไป ดังนั้น
เป้าหมาย จึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก จะเป็นเป้าหมายเล็กหรือเป้าหมายใหญ่ก็ตาม ต้องกำหนดขึ้นมาและต้องกำหนดอยู่เรื่อย ๆ เพื่อให้ตัวเองเดินไปได้อย่างกระตือรือร้น ว่าจะถึงเมื่อไรก็ไม่มี เป้าหมาย ก็เหมือนกับ การอยู่กับที่ซึ่งก็คือ ชีวิตที่ไม่กระตือรือร้น นั้นเองสุดท้ายก็จะหาความสุขกับงานไม่ได้
|
|
|
<<
เรื่องก่อนหน้า
|
เรื่องเล่าย้อนหลัง |
เรื่องต่อไป
>>
|
