เรื่องที่อยากเล่า # 47

นิทานให้แง่คิด เรื่อง “เพื่อน 2 คน ”

ณ เกาะแห่งหนึ่ง มีเพื่อน 2 คน เดินเที่ยวกันอยู่ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งสองคน ก็เกิดมีปากเสียงกัน นายอ้น (นามสมมติ) ซึ่งตัวเล็กกว่าได้ถูกคนตัวใหญ่กว่า คือนายกล้า (นามสมมติอีกเช่นกัน) ตบที่ใบหน้าไป 1 ที รู้สึกเจ็บมาก เกิดความโมโหแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรเพราะตัวเล็กกว่ามาก จึงเดินไปหยิบไม้ (ไม่ได้ไปสู้นะครับ เพราะรู้ว่าคงสู้ไม่ได้อยู่ดี ) แต่วิ่งไปที่ชายหาด ขีดเขียนข้อความด้วยความโมโหขึ้นว่า

“วันนี้โดนนายกล้าตบหน้า 1 ที รู้สึกเจ็บมาก ทำไมเพื่อนต้องทำรุนแรงกับเพื่อนถึงเพียงนี้ด้วย เจ็บใจจริงๆ เห็นเราตัวเล็กกว่าเหรอ เลยแกล้งกันได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ ”

หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินทางกันต่อไป เมื่อเข้าไปในป่าลึกไปเจอน้ำตก ด้วยอากาศที่ร้อนมากจึงชวนกันเล่นในน้ำตก เล่นกันอยู่พักใหญ่ด้วยการที่ไม่ได้ระวังตัว นายอ้นเกิดเป็นตะคริวขึ้น จึงจมลงไปในน้ำ นายกล้าเห็นเช่นนั้น จึงเข้าไปช่วยไว้ได้ทัน นายอ้นเมื่อได้สติก็ขอบคุณนายกล้าเป็นการใหญ่ นายกล้าก็บอกไม่เป็นไร วันหลังเหนื่อยแล้วต้องพักก่อนจะได้ไม่เป็นตะคริวอีก นายอ้นจึงรีบวิ่งไปที่โขดหินขีดเขียนข้อความสำนึกในบุญคุณว่า

“วันนี้เกือบจมน้ำตายแล้ว ดีที่มีนายกล้าอยู่ข้างๆได้ช่วยชีวิตเราไว้รู้สึกขอบคุณอย่างมาก บุญคุณนี้มีค่ามากคงตอบแทนไม่หมดถ้ามีโอกาสจะคอยช่วยเหลือนายกล้าไปตลอด ขอบคุณจริงๆ”

นายกล้าสังเกตเห็นพฤติกรรมของนายอ้นทั้ง 2 ครั้ง แล้วรู้สึกแปลกประหลาดใจ จึงเอ่ยถามหานายอ้นว่า
ทำไมเวลาฉันตบหน้านาย นายโมโหแล้ววิ่งไปที่ชายหาด ส่วนเวลาที่นายขอบคุณฉันที่ได้ช่วยชีวิตนาย นายจึงวิ่งไปที่โขดหิน นายไปทำอะไรของนาย นายอ้นจึงบอกถึงข้อความที่เขียนใน 2 สถานที่ให้นายกล้าฟัง ทำให้นายกล้าเข้าใจนายอ้นมากขึ้น

ทุกๆท่านคงเข้าใจนิทานที่ผมเล่าให้ฟังแล้วนะครับว่า การที่เรารู้สึกไม่ดีกับเพื่อน เราเขียนข้อความบนพื้นทราย เพื่อว่าเมื่อลมพัดผ่านพื้นทรายไปแล้ว ข้อความนั้นก็จะหายไปด้วย ซึ่งไม่มีความสำคัญใดๆ อารมณ์โกรธ อารมณ์โมโห เกิดแล้วเดี๋ยวก็หายไปเอง อย่าได้ไปจดจำมันเลย ส่วนเรื่องของความดีที่ได้รับจากเพื่อนนั้น เราต้องจดจำให้นานเท่านาน จึงควรเขียนไว้ที่หินเพราะจะไม่ถูกลบเลือนไป จะยังคงอยู่อย่างนั้นนานเท่านาน